Επιτροπή Ανατολικών Συνοικιών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Τον Γενάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος που κυβερνά η «πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά» (ΣΥΡΙΖΑ),  με δεκανίκι τους δεξιούς-εθνικιστές ΑΝΕΛ.

Στο χρονικό αυτό διάστημα

• λεηλάτησαν τα αποθεματικά των ταμείων για να πληρωθεί ο «σύμμαχος» τους, το ΔΝΤ
• συμφώνησαν με τους «εταίρους» τους και ψήφισαν το 3ο μνημόνιο, συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ)
• ψηφίζουν όλους τους αντιλαϊκούς νόμους που τσακίζουν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, την υγεία, την παιδεία (2,8% στον προϋπολογισμό του 2016)
• και μέρα με τη μέρα υπηρετώντας τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τη γραμμή της ΕΕ, αφαιρούν και τα τελευταία δικαιώματα των λαϊκών οικογενειών, καταδικάζοντας σε φτώχεια και μιζέρια τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Ακολουθώντας τις δοκιμασμένες συνταγές (το ΠΑΣΟΚ, ο Πάγκαλος και οι συνδικαλιστές που απλά άλλαξαν παράταξη, είναι καλοί δάσκαλοι), με τα σωματεία που ελέγχουν, (μέσα σ’ αυτά κάποιες ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ), από τον περασμένο Γενάρη κατέβηκαν από τα κεραμίδια, ξέχασαν τις επαναστατικές κορόνες προηγούμενων χρόνων, έπαψαν να μιλάνε για απεργίες διαρκείας (το 2012 δεν τους ένοιαζαν τα ποσοστά συμμετοχής και οι απαιτούμενες συμμαχίες με άλλους κλάδους), κρύφτηκαν στα λαγούμια, ζητούν από τους εργαζόμενους υποταγή και συναίνεση για το καλό του τόπου και με τον ένα ή άλλο τρόπο σαμποτάρουν τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες που καλούν τους εργαζόμενους να ενωθούν σε μια πλατιά «Λαϊκή Συμμαχία» και να αντισταθούν στην κόλαση που τους ετοιμάζουν, όποιοι κι αν βρίσκονται στην κυβέρνηση, αφού τα αφεντικά τους είναι γνωστά, είναι ίδια και πάντα απέναντι από τα λαϊκά συμφέροντα.

Οι απεργίες, για τις οποίες οι λαϊκοί αγώνες είχαν θυσίες και αίμα, είναι όπλο στα χέρια των εργαζόμενων. Οι συζητήσεις στους χώρους δουλειάς, οι συσκέψεις, οι πλατιές συνεδριάσεις των ΔΣ, οι γενικές συνελεύσεις στα σωματεία, τα συλλαλητήρια, οι συγκεντρώσεις, οι καταλήψεις, ετοιμάζουν τους εργαζόμενους για την απεργία. Η επιτυχία και τα ποσοστά μιας απεργίας εξαρτώνται και από το τρέξιμο που έχει γίνει όλο το προηγούμενο διάστημα. Αν μετά την απόφαση για απεργία δεν ακολουθήσει σκληρή δουλειά, αν πρώτα και κύρια οι συνδικαλιστές δεν την υποστηρίξουν με όλες τις δυνάμεις τους, αλλά με τον τρόπο τους την υποβαθμίσουν και την σαμποτάρουν, τότε μπορεί να βγουν μετά και να σπείρουν την απογοήτευση, παίζοντας με τα ποσοστά και πανηγυρίζοντας τελικά για το κατόρθωμά τους. Αυτή είναι  η τακτική του κυβερνητικού συνδικαλισμού και τώρα και παλιότερα.

Μια απεργία ριζοσπαστικοποιεί, κινητοποιεί, μετρά δυνάμεις, βάζει κι άλλους εργαζόμενους στη μάχη, πολλές φορές αναγκάζει τις κυβερνήσεις σε αναδίπλωση ή αναβολή των σχεδίων τους και οπωσδήποτε είναι σκαλοπάτι για τη συνέχιση των αγώνων, με αυτές τις μορφές πάλης που θα αποφασίσει το ίδιο το κίνημα.

Δε μας προκαλεί έκπληξη η θέση του Προέδρου της Ζ’ ΕΛΜΕ για τις απεργίες. Πολιτική θέση και στάση είναι. Και έτσι αποτυπώνεται στο άρθρο που δημοσίευσε στο blog του σωματείου. Αλήθεια, μήπως τον είδε κάποιος να ενημερώνει τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες  και να τους καλεί σε μαζική συμμετοχή στις απεργίες και στις συγκεντρώσεις; Τουλάχιστον στην πρώτη απεργία, στις 12 του Νοέμβρη (και όχι στις 13 που από σύγχυση ή άγνοια αναφέρει στο δημοσίευμά του), που είχαμε ένα μήνα να την προετοιμάσουμε, μήπως έλιωσε σόλες γυρίζοντας στα σχολεία για να περιγράψει τα προβλήματα που συνεχώς γίνονται περισσότερα;

• υποχρηματοδότηση των σχολείων
• χαμένες ώρες αφού δε γίνονται μόνιμοι διορισμοί
• τμήματα που κλείνουν στα ΕΠΑΛ
• συνάδελφοι με ελαστικές σχέσεις εργασίας-γαλέρας, απλήρωτοι και ταυτόχρονα σε 3, 4 ή και 5 σχολεία
•  αξιολόγηση που έρχεται
• νέο μισθολόγιο
• αύξηση ορίων συνταξιοδότησης
• ασφαλιστικό
• μαθητές που υποσιτίζονται

Μήπως υπήρξε και στάλθηκε στα σχολεία το απαραίτητο υλικό της ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ (αφίσα και προκήρυξη), για την ενημέρωση των συναδέλφων και την προπαγάνδιση της απεργίας; Τίποτα δεν έγινε απ’ όλα αυτά.

Τα τελευταία χρόνια τους δοκιμάσαμε όλους, τα δοκιμάσαμε όλα. Μονοκομματικές κυβερνήσεις, συγκυβερνήσεις, οικουμενικές, πολιτικούς, τεχνοκράτες, νεοφιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες, αυτοπροσδιοριζόμενους αριστερούς. Και πιο είναι το αποτέλεσμα; Η ίδια πολιτική με παραλλαγές που έχουν την ίδια κατάληξη. Ο λαός καλείται να θυσιαστεί,  για να πολλαπλασιαστούν τα κέρδη αυτών που έχουν τα κλειδιά της εξουσίας. Όσο κι αν οι υπερασπιστές αυτής της πολιτικής προσπαθούν να πείσουν για την ανάγκη της συναίνεσης, δεν μπορεί το κεφάλαιο με τους εργάτες να πάνε χέρι-χέρι. Η διαφορά τους είναι ταξική, τα συμφέροντά τους δεν ταιριάζουν, ούτε στην κρίση ούτε στην ανάπτυξη.

Είναι πια καιρός οι εργαζόμενοι να πάρουν θέση απέναντι από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό (παλιό και νέο), που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Να τους γυρίσουν την πλάτη και να μπουν στο δρόμο του αγώνα, της διεκδίκησης, της ρήξης και της ανατροπής. Να φτιάξουν μαχητικά σωματεία μαζί με τις ταξικές δυνάμεις. Να μην αναθέτουν στους άλλους τη ζωή τους, να στηριχτούν στη δύναμη τους, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να παλέψουν για όλα αυτά που δικαιούνται και αυτοί και τα παιδιά τους. Με κοινούς αγώνες και συμμαχίες μαζί με τους εργαζόμενους των άλλων κλάδων και όλα τα λαϊκά στρώματα. Με μαζική συμμετοχή σε όλες τις μορφές πάλης, στη δουλειά, στη γειτονιά, στην κοινωνία, να αποκρούσουν την επίθεση που τους γίνεται και να ανοίξουν το δρόμο της ανατροπής.

Ο μόνος δρόμος για μια ζωή στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων, είναι η ενότητα και ο αγώνας

ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών της Ζ’ ΕΛΜΕ Αθήνας

                                                                                                                                               14/12/2015