Το ενδιάμεσο στάδιο…

Το ΚΚΕ χρόνια τώρα επιμένει και αποδεικνύει ιδεολογικά και στην πράξη, πόσο κάλπικη και επικίνδυνη είναι η θέση των οπορτουνιστών για ενδιάμεσα στάδια, μέχρι το πέρασμα στη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό. Η ίδια η πείρα δείχνει ότι η διαχείριση του αστικού συστήματος, ακόμα κι αν για την οικονομία της συζήτησης δεχτούμε την καλή θέληση, σπέρνει αυταπάτες, δημιουργεί ψεύτικες ελπίδες και καταλήγει σε διλλήματα, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη διαιώνιση του συστήματος, σε κάποιες περιπτώσεις με την πιο σκληρή μορφή του (π.χ. Χιλή). Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι την εξουσία την έχουν οι κεφαλαιοκράτες και αν δεν τους ξεδοντιάσεις με γκρέμισμα του κράτους τους (Β.Ι.Λένιν), δεν πρόκειται να δώσουν ούτε ψίχουλο κι αν το δώσουν θα πάρουν πίσω ολόκληρο καρβέλι; Αυτό όμως, καμιά εξουσία διαχείρισης, όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται ή την χαρακτηρίζουν οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί της, δεν μπορεί και τελικά δεν επιθυμεί να κάνει. Και οι αυταπάτες και οι ψεύτικες ελπίδες μετατρέπονται σε απογοήτευση και συντηρητικοποίηση. Κι έτσι τα βήματα προς τα πίσω είναι πιο πολλά.

Κι όμως υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο

Η συμμετοχή στα συνδικάτα, η οργανωμένη πάλη, ο καθορισμός του στρατηγικού στόχου, η μαζική και συνειδητή διεκδίκηση με τις κατάλληλες μορφές πάλης, ο συνεχής ταξικός αγώνας για μικρές και μεγάλες κατακτήσεις στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους δρόμους. Αυτό είναι το ενδιάμεσο στάδιο, δηλαδή η προετοιμασία της συνείδησης με αγώνες, για τη ρήξη και τη μεγάλη ανατροπή, για τη λαϊκή εξουσία.