ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ «ΘΕΣΜΟΥΣ», ΣΤΟΥΣ «ΕΤΑΙΡΟΥΣ», ΣΤΟΝ ΟΟΣΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΟΙΠΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΟΥΝ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ «ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ»

Αρχικά ξεκινήσαμε με ένα σουρεαλιστικό δασάκι εκεί που τα δέντρα μαράζωσαν, έμειναν δυο κιλά όλο κι όλο και επιπλέον κουβαλάνε στα στιβαρά κλαδιά τους κάτι γεράκια που ζυγίζουν το καθένα όσο ένα δέντρο κι έχουμε και τα παράσιτα (πρωτόζωα) – γίγαντες να καταβροχθίζουν τα γεράκια (εκτός κι αν «είναι» φιλαράκια).

Δεξιότητα θα μου πεις. Τι κι αν το σκηνικό είναι υποθετικό κι αν το βρεις κάπου πες το και σε μένα. Στρίβεις τη βίδα δεξιόστροφα; Μια χαρά, μην την ψάχνεις. Αργότερα θα αναγκαστείς να μάθεις και άλλες δεξιότητες κι αν βρεις δουλειά θα τη χάσεις κι αν ξαναβρείς θα είναι φτηνότερη από πριν κι όλο θα πρέπει να πασχίζεις για καινούργιες δεξιότητες κι αν ξαναβρείς δουλειά θα είναι ψίχουλα…

Στη συνέχεια σκλήρυνε το πράμα και το μήνυμα έγινε σαφές: Δε είναι μόνο οι δεξιότητες και η μισή γνώση, είναι κι η θέση σου στην κοινωνία. Είσαι παιδί του χωριού, είσαι παιδί της λαϊκής οικογένειας, είναι η ζωή σου δύσκολη γιατί αυτοί που σε ζουν δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Εσύ απαγορεύεται να ονειρεύεσαι, εσύ δεν τα παίρνεις τα γράμματα, εσύ δεν πας Πανεπιστήμιο. Δεν αξίζεις. Φταίνε και τα λαϊκά σου γονίδια (Βιολογία γράφεις ξέρεις από αυτά). Τι; Δεν πήγες φροντιστήριο; Δεν έκανες ιδιαίτερα; Δεν ήσουν σε ιδιωτικό σχολείο; Και πού πας χωρίς να έχεις ξοδέψει ένα σκασμό παράδες; Πώς νομίζεις ότι μπορείς να σπουδάσεις; Τι; Προσπάθησες; Διάβασες πολύ; Ξενύχτησες; Γέμισες σπυριά από το άγχος; Ε και; Πλήρωσες; Όχι; ΟΞΩ ΡΕΕΕ…

Αυτή είναι η εφαρμογή του έντιμου συμβιβασμού, της δημιουργικής ασάφειας, του «βαφτίζω το κρέας ψάρι» και στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Κι εδώ το παιχνίδι είναι και πρόστυχο γιατί παίζει με τις ψυχούλες των παιδιών μας. Και πάντα υπάρχουν και οι κολαούζοι για να υπερθεματίζουν και να βάζουν και το χεράκι τους για τριάντα βρώμικα αργύρια.

Όποιος διδάσκει τη Βιολογία (και όχι μόνο) στα σχολεία μας και δεν έχει χάσει και την τελευταία τσίπα από το ταλαιπωρημένο σαρκίο του, ξέρει και καταλαβαίνει. Δεν φτάνει όμως μόνο να το σκέφτεται. Να το φωνάξει και να παλέψει, ο στόχος πια δεν είναι απλά ορατός, αλλά έγινε και γιγαντιαίος και σαματατζής. Έτσι, δεν μπορείς να τον προσπεράσεις, εκτός κι αν τυφλώθηκες, κουφάθηκες, έπεσες σε κώμα.  

«Ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Όποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτήν την τιμή»  ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ