Στις 12 Νοέμβρη κανείς στη δουλειά! 

Ολοι στην απεργία!

Κυβέρνηση και εργοδοσία λένε με υποκρισία ότι ορισμένα από τα μέτρα που φέρνουν είναι άδικα, αλλά ο λαός καταλαβαίνει πως είναι αναγκαία, γι' αυτό δεν αντιδρά τώρα που ήρθε η ώρα της εφαρμογής τους. Λένε πως ο κόσμος είχε γνώση τι ψήφιζε, ότι το μνημόνιο και το πρόγραμμα της κυβέρνησης ήταν γνωστά και ότι για πρώτη φορά στα χρόνια των μνημονίων και της κρίσης γίνονται εκλογές όχι πριν, αλλά αμέσως μετά τη συμφωνία με τους δανειστές και εταίρους.

Αλλα στελέχη της κυβέρνησης προαναγγέλλουν «πορεία προς το λαό μέσα από τα συνδικάτα» και επιχειρηματολογούν με στόμφο για την αποδοχή που απολαμβάνει η πολιτική της κυβέρνησης. Απαριθμούν τα βάρβαρα μέτρα που σχεδιάζουν και από δίπλα αραδιάζουν με θράσος «ισοδύναμα» που θα ανακουφίσουν τάχα το λαό, για να καλλιεργήσουν φρούδες προσδοκίες και να αποσπάσουν ανοχή. Επιχειρηματολογούν για τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης απέναντι στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τα οποία διαλύουν, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Επομένως, ανεξάρτητα από την επιλογή που έκανε ο καθένας στις εκλογές, τώρα που βλέπει μπροστά του τα μέτρα να πέφτουν βροχή και τη ζωή του να διαλύεται, χρειάζεται να σκεφτεί: Θα τους επιτρέψει να επικαλούνται την ψήφο του ως τεκμήριο συμφωνίας, ή τουλάχιστον ανοχής στην πολιτική που τον χαντακώνει; 'Η θα τους επιστρέψει την πρόκληση, φωνάζοντας «ως εδώ και μη παρέκει!», θα τους κόψει τη φόρα; Αυτό το πραγματικό δίλημμα τίθεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μπροστά στην πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 12 Νοέμβρη.

Η επιτυχία και η δυναμική της, με μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις, θα δημιουργήσουν καλύτερους όρους για το λαό και το κίνημα να σταθούν απέναντι στην επίθεση που με βεβαιότητα θα κλιμακωθεί, θα αποδυναμώσουν την προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι ο λαός συναινεί στην πολιτική της. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο «ατού» για τη συνέχεια.

Να μην επιτρέψουμε να χαμογελάει η εργοδοσία

Να μην επιτρέψουμε την επομένη της απεργίας να χαμογελάνε και να τρίβουν τα χέρια τους οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεργολάβοι. Ολοι αυτοί που περιμένουν τον επόμενο γύρο των μέτρων για να προσθέσουν στην τροπαιοθήκη τους ένα Ασφαλιστικό που θα τους απαλλάξει και από τις τελευταίες υποχρεώσεις τους στα Ταμεία, μια νέα νομοθεσία για τα Εργασιακά που θα νομιμοποιεί τη ζούγκλα της ελαστικότητας κυρίως για τους νέους, έναν μεταλλαγμένο συνδικαλιστικό νόμο, που θα καθιστά σχεδόν απαγορευτική την κήρυξη απεργίας.

Εργοδότες και κυβέρνηση ποντάρουν στην απογοήτευση και τη μοιρολατρία, στο φόβο που κυριαρχεί στους τόπους δουλειάς. Ποντάρουν στη δικαιολογημένη αγωνία του εργαζόμενου αν θα υπάρχει και αύριο μεροκάματο, αν το παιδί του θα βγάλει τουλάχιστον χαρτζιλίκι, αν θα έχει τα λεφτά για το δάνειο ή τη δόση για το φόρο, για να μην μπει η οικογένεια σε περιπέτειες. Ποντάρουν στο ότι οι μισθοί έγιναν φιλοδωρήματα και πλέον ο εργαζόμενος μετράει μέχρι και την τελευταία δεκάρα που θα του λείψει αν κάνει απεργία.

Ποντάρουν στο «τίποτα δεν γίνεται», που σερβίρεται με διάφορες παραλλαγές και από διάφορες μπάντες, ακόμα και από εκείνες τις δυνάμεις στο κίνημα που καλούν έμμεσα σε απεργοσπασία, χαρακτηρίζοντας την απεργία «ντουφεκιά στον αέρα».

Το κεφάλαιο και τα κόμματα που το στηρίζουν, ξέρουν πως ο συσχετισμός δύναμης είναι με το μέρος τους. Οτι όσο ο λαός δεν συνειδητοποιεί και δεν πιστεύει στη δύναμή του, αυτοί έχουν το πάνω χέρι. Οτι οι εκπρόσωποί τους στο κίνημα είναι μάστορες στην υπονόμευση των αγώνων και ότι έχει εκκολαφτεί πλέον η επόμενη φουρνιά του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, ώστε να πάρει με αξιώσεις τα σκήπτρα από τους προηγούμενους στη χειραγώγηση των εργατικών - λαϊκών αγώνων.

Ολα αυτά είναι δυσκολίες και υπαρκτά εμπόδια, που τα συναντάμε σε κάθε βήμα της οργάνωσης και αυτής της απεργίας. Γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία περισσότεροι να πειστούν και να συμμετάσχουν στον απεργιακό αγώνα. Αν στις 12 Νοέμβρη νεκρώσει ένας χώρος δουλειάς, αν το ίδιο γίνει στη διπλανή επιχείρηση και στην άλλη, αν τα απεργιακά συλλαλητήρια είναι πραγματικά μαζικά, με άλλον αέρα θα γυρίσει στη δουλειά ο εργάτης που πάλεψε να απεργήσει, ακόμα κι αν δεν δει άμεσο αποτέλεσμα στη μάχη που έδωσε.

Το κλίμα της ηττοπάθειας και της ανοχής, που φυλάσσουν σαν κόρη οφθαλμού το κεφάλαιο και τα κόμματά του, πρέπει με τη συμμετοχή στην απεργία να δεχτεί ένα πλήγμα, αναγκαίο και πολύτιμο για τη συνέχεια, για να υπάρξει αγωνιστική ανάταση και να αναθαρρήσει ο λαός.

Γροθιά στη διαίρεση 
και στον «κοινωνικό αυτοματισμό»

Τις τελευταίες μέρες, όσο αποκαλύπτεται ο ταξικός και αντιδραστικός χαρακτήρας των μέτρων, η κυβέρνηση κλιμακώνει την προπαγάνδα της διαίρεσης και την προσπάθεια να διεγείρει τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Ετσι, για την άθλια κατάσταση των Ταμείων φταίνε αυτοί που παίρνουν σύνταξη πάνω από 1.000 ευρώ και όχι βέβαια η μεγαλοεργοδοσία που χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της από εισφορές στα Ταμεία και τα έχει κατακλέψει. Για τον εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα που δεν πληρώνεται, φταίει ο δημόσιος υπάλληλος που έπαιρνε τάχα παχυλό μισθό και ο αγρότης που έτρωγε τις επιδοτήσεις στα μπουζούκια. Για τον νέο που δεν έχει δουλειά, φταίει η «δυσκαμψία» στην αγορά εργασίας από τα απολειφάδια των εργατικών κατακτήσεων που είχαν οι παλιότερες γενιές.

Αυτή η παραλυτική για το κίνημα λογική δεν πρέπει να περάσει. Γι' αυτό είναι αναγκαίο να είναι μαζική, καθολική η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία, την ίδια μέρα που με διάφορους τρόπους αποφασίζουν να κινητοποιηθούν μαζί τους οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικρομεσαίοι αγρότες. Γι' αυτό έχει σημασία σε κάθε αγωνιστικό σταθμό να κάνει βήματα και να δυναμώνει η λαϊκή συμμαχία, που μπορεί να εξουδετερώσει τη διαιρετική προπαγάνδα κυβέρνησης και εργοδοσίας, να πολλαπλασιάσει τη δυναμική και την αποτελεσματικότητα του κινήματος.

Δεκαοχτώ μέρες με τη σημερινή απομένουν μέχρι την απεργία. Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Χρειάζεται όμως τις επόμενες μέρες να πάρουν τα πόδια μας φωτιά. Ο,τι κατακτήθηκε από προηγούμενες γενιές κατακτήθηκε με αγώνες. Ο,τι αντιλαϊκό εμποδίστηκε ή καθυστέρησε τα προηγούμενα χρόνια, έγινε κάτω από την πίεση ισχυρών μαζικών αγώνων. Ετσι και σήμερα, άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Η απεργία να αποτελέσει εφαλτήριο για κλιμάκωση της πάλης, με καλή οργάνωση, εστίες αντίστασης και διεκδίκησης παντού. Ακόμα κι αν περάσουν τα μέτρα, κάθε προσπάθεια εφαρμογής τους να βρίσκει απέναντι περισσότερους και πιο οργανωμένους. Να μετρήσουμε καινούργιες δυνάμεις που θα αναλάβουν μερίδιο ευθύνης στην ανασύνταξη του κινήματος, στο δυνάμωμα των ταξικών αγώνων, στο στέριωμα της λαϊκής συμμαχίας που μπορεί να ανοίξει το δρόμο της ανατροπής.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ